Onder de naam The Rossettis zet ik Engelse 19e eeuwse gedichten die mij treffen op muziek en met andere muzikanten breng ik deze tot klinken.
Mijn fascinatie voor de 19de eeuw dateert al van mijn vroege middelbare schooltijd. Wat me zo aantrekt in de mensen en de personages van de 19de eeuw, is de beperktheid van de keuzes die ze konden maken in hun leven. Hun levens waren net zo luxueus als die van ons, of nog veel luxueuzer (ik laat nu even het grootste deel van de bevolking van de 19de eeuw buiten beschouwing en beperk me tot het kleine goedgeschoolde deel) en toch konden ze veel minder doen dan wij hier en nu.
Vrouwen konden niet naar de universiteit, mochten geen beroep uitoefenen, waren afhankelijk van een aardige vader, broer of echtgenoot om een beetje leefruimte te krijgen.
De mannen zaten ook ingesnoerd in allerlei conventies en grote verwachtingen.
Kortom, ondanks alle weelde, prachtige jurken en huizen, was het geen gelukkige maatschappij. En de dichters van die tijd moesten daar hun weg in vinden en hun woorden voor zoeken.
Emily Dickinson deed dat door zich letterlijk steeds meer terug te trekken en vanuit haar kamertje in het ouderlijk huis en gedichten te schrijven die niet voor publicatie bestemd waren en daardoor aan geen enkele conventie hoefden te voldoen. Wellicht hoopte ze dat er ooit een tijd zou komen, dat de wereld haar werk zou lezen en waarderen.
Christina Rossetti zat ook al het grootste deel van haar leven thuis. Depressies, liefdes die niet doorgingen, teveel heil van religie verwachten, een symbiotische verstrengeling met haar moeder hebben, gelukkig voor ons, wel een aantal mooie gedichten opgeleverd.

Emily Brontë had een vader die al zijn kinderen stimuleerde om zich zoveel mogelijk geestelijk en creatief te ontwikkelen. Lezen, tekenen, verhalen vertellen, musiceren en wandelen was dagelijkse kost. Emily was zo vergroeid met haar geboorteplek, en de vrijheid die ze daar had, dat ze het niet kon verdragen om ergens gouvernante te worden of iemands vrouw, en ze koos om bij haar vader te blijven en zijn huishouden te runnen. Haar roman en poëzie gaan over het landschap waar zij dagelijks in verbleef en over heftige menselijke gevoelens en conflicten. TBC maakte een eind aan haar veel te korte leven, waardoor zij niet meer heeft kunnen meemaken hoe succesvol haar werk was.

Dante Gabriel Rossetti was ook en voornamelijk een getalenteerd schilder. Zijn portretten van vrouwen spreken nog steeds tot de verbeelding en zitten in ieders beeldgeheugen, hoewel hij in zijn eigen tijd niet meteen zeer gewaardeerd werd. De meeste gedichten schreef hij voor zijn vrouw Elizabeth Siddal en later voor Jane Morris, de vrouw van William Morris. Hij kampte met een alcohol- en drugsverslaving, vooral nadat zijn vrouw jong overleed.

Met Jan-Peter Bast, Sophie de Rijk en Arthur Brenkman

Songs and clips